کرج - امید بانوان؛ هنرآنلاین به قلم عطیه پژم نوشت؛ پوشش تاریخچه‌ای به قدمت عمر بشر ذی‌شعور دارد و تا آنجا که سابقه حضور بشریت در عالم خاکی ثبت و ضبط شده است او برای خود حداقل در ملأعام پوشش و لباسی اختیار کرده است.

اما لباس و پوشش از جایی که مصادف و مقارن با تمدن بشری شده است آرام‌آرام کارکردهای دیگری نیز پیدا کرده و غیر از آنکه وسیله‌ای برای پوشاندن عیوب و نمایش جمال انسان در برابر انظار مردم شده به نوعی در قالب نمادی از باورها و عقاید و رسوم قومیتی او نیز مطرح می‌شود.

کیفیت پوشش، جنس و شکل و شمایل به کار رفته در آن متناسب با اقلیم و جغرافیا، آب‌وهوا و شرایط زیست او تغییر و تحول پیدا کرده تا آنجا که لباس و پوشش و مطالعه سیر تکاملی آن در تاریخ بشریت تبدیل به شناسنامه و سند هویتی اقوام گوناگون شده و می‌تواند منبع موجه و مرجعی برای مطالعات فرهنگی در قالب رشته‌هایی همچون مردم‌شناسی، علوم اجتماعی، جامعه‌شناسی و نظایر آن است.

شاید به دلیل همین اهمیت موضوع لباس و پوشش در هویت بخشی به جوامع گوناگون و همچنین تعیین قدمت فرهنگی آن‌ها باشد که معمولاً بدخواهان و متخاصمان و معارضان با فرهنگ و باورهای هر قومی یکی از راه‌های مؤثر برای وارد آوردن ضربه و هجمه فرهنگی را در بی‌هویت کردن نوع پوشش و تهی و مأیوس کردن افکار فرهنگی جامعه از رجوع به ریشه‌های فرهنگی‌شان که یکی از مظاهر آن انتخاب نوع پوشش است، دانسته‌اند.

این در حالی است که ایران با وجود دارا بودن پیشینه فرهنگی و تمدن بیش از پنج هزار ساله همواره در طراحی، دوخت و انتخاب نوع لباس با توجه به تنوع قومیتی و اقلیمی که داشته و دارد سرآمد و پیشرو بوده است که البته تعجبی نیست.

کشور ما در جغرافیایی قرار گرفته است که مهد تمدن بوده و به سبب ظهور مظاهر گوناگون در فرهنگ، اقوام و ادوار، انتظار می‌رود که این تنوع اقلیمی و فرهنگی در آداب‌ورسوم و نوع رفتار متجلی شده و در نتیجه حوزه و گنجینه‌های مد و لباس هم از این امر مستثنا نباشد.

با این پیش‌فرض و تبدیل‌شدن پوشش و لباس به عنوان یکی از مظاهر تمدنی و اعتقادی، این احتمال می‌رود و خواهد رفت که تعیین مد، نحوه طراحی لباس و نوع پوشش ایرانیان به سبب آنچه آن را می‌توان هجمه و به تبع آن بی‌هویتی فرهنگی نامید دستخوش لطمات و تهدیداتی قرار گیرد و لذا انجام مجموعه اقدامات سیستماتیک در راستای نظم‌بخشی و هدفمند ساختن آن به ویژه برای نسل‌های جدید لازم و ضروری به نظر می‌رسد.

در جایی که هنوز هم در میان اقوام روستایی و عشایر لباس‌های سنتی با ریشه‌های عمیق فرهنگی بر تن کودکان و نوجوانان می‌شود و در پایتخت و کلان‌شهرها انواع مارک‌های لباس از کشور بیگانه به‌ جز ایران بر تن کودکان خودنمایی می‌کند و صدالبته که این هشداری است برای متولیان امر که چه باید کرد تا هر چه زودتر عادت پوشاندن لباس‌های سنتی بر تن فرزندان ایرانی همچون سال‌های نه چندان دور نهادینه شود.

شاید در مقطع کنونی لازم است توجه طراحان لباس بیش از همه معطوف به نسلی شود که این روزها به اصرار پدر و مادرانشان لباس‌هایی با مارک خارجی بر تن می‌کنند و بدون شک باید ترس از آن داشت که این عادت غلط در میانشان بیش از پیش مصطلح شده و دیگر برای فرار از این سیر نزولی راه به جایی نداشت.