امید بانوان؛ مجله مهر به قلم سید سجاد طباطبائیان نوشت: بیش از یک ماه از انتصاب خانم حمیرا ریگی به عنوان اولین سفیر زن اهل سنت جمهوری اسلامی ایران در کشور برونئی می‌گذرد. اتفاقی که اگر چه از سوی فعالان شبکه اجتماعی مثبت قلمداد شده اما همان زمان نیز در بین صاحب‌نظران عرصه دیپلماسی بحث برانگیز شد و منتقدانی نیز داشت. عده‌ای معتقد بودند انتخاب خانم ریگی برای پست سفارت بدون سوابق مرتبط دیپلماتیک و بدون داشتن تحصیلات مرتبط انتخاب صحیحی نیست و حتی می‌تواند موجبات تضییع منافع ملی کشورمان را فراهم کند. امروز و پس از فروکش کردن هیجانات تبلیغاتی انتصاب یک بانوی اهل سنت و فیزیوتراپیست به جایگاه سفیری ایران، به نظر می‌رسد مجال مناسبی برای بررسی عقلانی و فنی‌تر این انتصاب مهیا شده است.

برای مثال در یک بررسی و قیاس موردی عملکرد نمایندگی ایران در برونئی با رقیب منطقه‌ای‌اش یعنی عربستان سعودی به نتایج متأثر کننده‌ای می‌رسیم. همانطور که می‌دانید در دیپلماسی نوین، تأثیر گذاری بر افکار عمومی و نگرش ملت‌های خارجی جایگاه ویژه‌ای دارد که از آن به عنوان دیپلماسی عمومی نام برده می‌شود.

حال همانطور که در تصویر می‌بینید، در روزهای گذشته، وزارت خارجه عربستان با دیپلماسی عمومی فعال روز ملی برونئی را در صفحه توئیتر خود به مردم این کشور تبریک گفته است؛ در مقابل با مراجعه به صفحه توئیتر سفارت کشورمان در برونئی که تحت مسئولیت خانم ریگی فعالیت می‌کند، نه‌تنها اثری از پرداختن به این مناسبت ملی کشور میزبان نمی‌یابید بلکه متوجه می‌شوید این حساب توییتری عملاً از چند روز قبل از انتصاب خانم ریگی تا به امروز به‌روز رسانی هم نشده و به اصطلاح خواب تشریف دارد!

همین اقدامات به ظاهر پیش پا افتاده در مجموع، کار را به آنجایی می‌رساند که در مناقشات بین‌المللی بین ایران و عربستان (از سازمان همکاری‌های اسلامی گرفته تا مجمع عمومی سازمان ملل) حکام سعودی بتوانند با رأی همین کشورهای کوچک، معرکه را به سود خود تغییر بدهند.

پایان سخن اینکه، میدان دادن به زنان و اقوام و مذاهب گوناگون در سیستم مدیریت کشور امری پسندیده و مقبول است، لیکن بها دادن به این مؤلفه‌ها نباید صرفاً با هدف تبلیغاتی و همراه نادیده گرفتن تخصص و دیگر شرایط مدیریتی باشد؛ چه اینکه کم نیستند بانوان و اقوام مختلف که طی سال‌های اخیر از دانشکده وزارت خارجه فارغ‌التحصیل شده یا تحصیلات مرتبط با حوزه دیپلماسی دارند ولی به رغم صلاحیت‌های تخصصی به جایگاه درخوری در دستگاه دیپلماسی ما نرسیده‌اند.