کرج - امید بانوان؛ تیلدا حسینی- «کتایون مصری»، مدرس و پژوهشگر انجمن مطالعات زنان ایران در گفت‌وگویی با ابراز امیدواری در گنجاندن بحث آزار جنسی زنان در محیط کار به طور صریح در این لایحه، گفته است: «در هیچ ماده‌ای از این لایحه اشاره به حقوق زنان در محیط کار و خصوصا آزار جنسی نشده است که به نظرم همین امر یکی از نقاط ضعف این لایحه محسوب می‌شود.» وی با تاکید بر ضرورت تدوین یک پکیج سیاستی در این زمینه از معاونت امور زنان خواسته در این زمینه پیش‌قدم شود تا سیاست‌های ضد آزار جنسی و لوایحی برای آموزش آزارگر و آزاردیده تهیه و تدوین شود.

زنان در هر جامعه‌ای بارها و بارها چه در حریم خصوصی و چه در حضور سایر کارمندان و حتی ارباب رجوع یا از سوی ارباب رجوع با انواع آزارهای کلامی و روانی که گاه جنبه جنسی دارد روبرو می‌شوند ولی با ترس از بی آبرویی و یا  از روی حجب و شرم زنانه از کنار تمام حرف‌ها و متلک‌ها می‌گذرند و شاید با قطره اشکی در گوشه تنهایی یا درددل با دوستی کمی از بار عاطفی و روانی این درد را می‌کاهند؛ اما آنچه همچنان پابرجاست همین کلام‌های سخیف، متلک‌های نابخردانه و گاه رفتارهای بسیار اسفناک‌تر یا وعده وعیدهای پوچی است که می‌ماند و کم کم در حال تبدیل به به یک خرده فرهنگ و ایجاد بستری نا امن برای دختران و زنان آینده شده است که لازم است برای آن راهکار قانونی دقیق تبیین کرد و به فرهنگ‌سازی در این مورد پرداخت.

به عنوان مثال، کافی است روزی کارها طبق و رفق مدیران سازمان یا بر مدار نظم و ترتیب همیشگی روزانه انجام نشود و بار فشار ذهنی و روانی آن به دوش تک تک پرسنل اعم از زنان و مردان آن مستولی شود. در چنین شرایطی اولین تکیه کلام و متلکی که از هر سو، به دلیل بدخلقی یا کم حوصلگی زنان در آن شرایط، به سوی آنان نشانه می‌رود، اشاره به سیکل رویدادهای ماهانه فیزیکی و جسمی زنان است که در اوج بی‌مزگی ابراز می‌شود. درحالی که شرم و حجب زنانه تاب چنین رفتارهایی را ولو با ملایمت از سوی مردان ندارد، چه برسد به اینکه در جمع و خلوت با نیشخندی تمسخرآمیز و یا با ادبیاتی لمپن مطرح شود!

بسیار دیده شده است که کارمندان زن در برخورد با چنین رفتارهایی جز سکوت و شرم راهکاری نداشته‌اند ولی از درون دیواری محکم و غیر قابل عبور نه تنها بین همین دو کارمند که بین کارمندان زن و مرد خاطی بوجود آمده است؛ چرا که زنان بر اساس شامه زنانه خود در چنین مواردی یکدیگر را از وجود چنین تهدیدی آگاه کرده‌اند و نوعی جبهه‌گیری عاطفی و ذهنی در برخوردها بوجود می‌آید که آغاز اختلاف بنیادین خواهد شد و چه بسا تمام نبوغ کاری و خلاقیت یک مرد با یک شوخی یا آزار کلامی ناخواسته از روی جهل در پشت چراغ قرمز بی توجهی عمدی کارمندان زن آن سازمان متوقف شود.

از سوی دیگر در برابر برخی اهانت‌ها و یا رفتارها و نگاه‌هایی که از آن بوی آزار جنسی ولو با درجه تخفیف کم استشمام شده و به گوش حراست یا مسئول ذیربط سازمان رسیده تا نسبت به آن برخورد منطقی و صحیحی صورت گیرد، شاهد بوده‌ایم به جای بازخواستِ مرد درگیر این ماجرا و رسیدگی به این موضوع از لباس و پوشش زن آن هم به صورت افراطی انتقاد شده است. درحالیکه اولا هیچ کارمندی در اداره یا سازمان دولتی خلاف عرف آن اداره لباس نمی‌پوشد، ثانیا زنان محجبه بسیاری نیز در زمره همین بانوانی هستند که از رفتارهای آزارگرانه چنین مردانی به ستوه آمده و حتی بارها به مسئولین ذیربط نیز گله کرده‌اند؛ ولی هیچ قانون مکتوب و شفاهی برای برخورد با رفتاری که در حریم خصوصی شکل گرفته و نقض حریم کرده است، وجود نداشته یا مردان نیازی به رفع و رجوع آن حس نکرده‌اند!

با توجه به همین خلأ قانونی که گاه منجر به تهدید به اخراج کارمند زن یا تنزل رتبه کاری وی و گاه انگشت‌نما شدن بین همکاران شده است، لازم است قانونگذاران به این مرثیه بی پایان خشونت علیه زنان در محیط کار به ویژه خشونت جنسی از نوع کلامی، روانی و رفتاری با تدوین و تصویب متقن بند یا بندهایی به لایحه «صیانت، کرامت و تامین امنیت زنان در برابر خشونت»  پایان دهند.